Θέλω να διδάξω ήθος, αρχές και σεβασμό στις αθλήτριες μου. Γράφει η ολυμπιονίκης Κλέλια Πανταζή

Έχει τύχει αρκετές φορές να με ρωτήσουν τι είδους  προπονήτρια είμαι.
Σκληρή; Φωνάζω; Γλυκιά; Με κάνουν τα παιδιά ότι θέλουν;
Η απάντηση βρίσκεται κάπου στην μέση.
Προσπαθώ να είμαι η προπονήτρια που θα ήθελα να έχω.

Όταν έχεις ζήσει για χρόνια στο ταπί της ρυθμικής, είναι σχετικά εύκολο να καταλάβεις, τι θέλει μια αθλήτρια.
Γι΄αυτό από τα πρώτα που με απασχολούν, είναι να καταλάβω την κάθε μια ξεχωριστά.
Να παρακολουθήσω και να αναλύσω την ψυχολογία της.
Να δω τις αντιδράσεις της και να επικοινωνήσω μαζί της.
Να μάθω τους στόχους της και τι ακριβώς είναι αυτό που θέλει από το άθλημα.
Ποια είναι τα πρότυπα της, το πρόγραμμα της, τα χόμπι της.
Με αυτόν τον τρόπο ερχόμαστε πιο κοντά.

Ο λόγος που το κάνω αυτό είναι γιατί η κάθε αθλήτρια, είναι ξεχωριστή προσωπικότητα και δεν μπορείς να συμπεριφέρεσαι σε όλα τα παιδιά, με τον ίδιο τρόπο.

Άλλη αθλήτρια θέλει φωνές για να «ξυπνήσει» και να δώσει τον καλύτερό της εαυτό.
Άλλη πάλι θέλει να την ρίξεις στο φιλότιμο.
Άλλη θέλει «κανάκεμα» και επιβράβευση για να προσπαθεί περισσότερο.

Το σίγουρο είναι πως πρέπει ως προπονήτρια να είσαι ευέλικτη και να βρίσκεις λύσεις για όλα τα παιδιά.
Κάτι ακόμα που πάντα προσέχω είναι να μην κάνω διαχωρισμούς μεταξύ των αθλητριών. Όλα τα παιδιά πρέπει να έχουν ισάξια προσοχή και να μην αισθάνεται κανένα παραμελημένο.

Έτσι, χτίζεται μία πολύ ωραία σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ αθλητή και προπονητή, απαραίτητη για το καλό κλίμα.
Μην ξεχνάμε ότι στο συγκεκριμένο άθλημα, οι αθλήτριες με τις προπονήτριες περνάνε τουλάχιστον 3 με 4 ώρες την ημέρα μαζί, τουλάχιστον 6 φορές την εβδομάδα.
Χρόνος που πολλές φορές δεν περνούν τα παιδιά ούτε στο σπίτι με την οικογένεια τους.
Γι’ αυτό και πολλές φορές οι αθλήτριες νιώθουν την προπονήτρια, ως δεύτερη μαμά.

Το σημαντικό για μένα είναι να υπάρχει επικοινωνία.
Η αθλήτρια να μην φοβάται την προπονήτρια και να μπορεί να την εμπιστευθεί.
Είναι σημαντικό όταν το παιδί περνάει τόσες ώρες την ημέρα στο γήπεδο, να έρχεται χαρούμενο και με όρεξη να δουλέψει.

Από την άλλη, πρέπει να υπάρχει και ένα όριο.
Η αθλήτρια να μην «εκμεταλλεύεται» την καλοσύνη και να σέβεται την προπονήτρια της.
Ως προπονήτρια αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο, είναι να διδάξω ήθος, αρχές και σεβασμό στις αθλήτριες μου.
Εφόδια που θα τα έχουν για μια ζωή.
Μεγαλύτερη σημασία για μένα έχει για παράδειγμα, αν η αθλήτρια μου συγχαρεί την αθλήτρια που την κέρδισε, σφίγγοντας της το χέρι, παρά το αν θα πιάσει την μπάλα σε ένα πρόγραμμα.
Έχει τύχει στην προπόνηση να υψώσω την φωνή μου, όχι γιατί έκανε η αθλήτρια μία πτώση, αλλά επειδή την στιγμή που την διόρθωνα, μου γύρισε την πλάτη της.

Ναι θα υπάρξουν και φωνές και ίσως «τιμωρίες», όπως» κάνε 50 κοιλιακούς αφού δεν ακούς».
Αλλά κυρίως θα υπάρξουν στιγμές που θα είμαστε μια αγκαλιά.
Γιατί το σημαντικότερο είναι η αθλήτρια να καταλαβαίνει, πως όλα αυτά γίνονται για το δικό της καλό και μόνο από αγάπη.

Συνεπώς αυτό που έχω σαν οδηγό, είναι οι δικές μου βιωματικές εμπειρίες από τα ταπί της ρυθμικής.
Προσπαθώ να έχω σε όλα ένα μέτρο.
Θέλω να πιστεύω ότι τις περισσότερες φορές τα έχω καταφέρει.
Σίγουρα έχω κάνει και εγώ λάθη που δεν με άφησαν να κοιμηθώ πολλά βράδια.
Για να είμαστε «δεύτερες μανάδες», πρέπει να έχουμε όλα τα παιδιά, σαν παιδιά μας.

Διαβάστε επίσης: Να κάνει το παιδί μου ρυθμική γυμναστική; Θα κοντύνει; Θα τρώει τα πάντα; Απαντήσεις και συμβουλές από την ολυμπιονίκη Κλέλια Πανταζή