«Εξηγώντας την κατάθλιψη στη μητέρα μου». Το συγκλονιστικό ποίημα – ερμηνεία που έγινε viral (βίντεο)

«Μαμά η κατάθλιψη είναι μια μετατόπιση σχήματος.
Μια μέρα μπορεί να είναι τόσο μικρή όπως μια πυγολαμπίδα στην παλάμη μιας αρκούδας, την επομένη μπορεί να είναι η ίδια η αρκούδα.
Εκείνες τις μέρες παριστάνω τη νεκρή, μέχρι η αρκούδα να με αφήσει ήσυχη.»
Η ποιήτρια Sabrina Benaim, πρωταγωνιστεί σε βίντεο που έχει γίνει viral, ερμηνεύοντας το ποίημά της με τίτλο «Εξηγώντας την κατάθλιψή μου στη μητέρα μου».
Μέχρι αυτή τη στιγμή 25.000.000 άτομα έχουν δει το συγκλονιστικό βίντεο, στο οποίο περιγράφει πόσο εξουθενωτική είναι η ψυχική ασθένεια και πόσο δύσκολο να την κατανοήσει κάποιος που δεν υποφέρει από αυτήν.

Η Benaim, μέσα από έναν καθηλωτικό μονόλογο, προβάλλει κάποια από τα συμπτώματα ενός καταθλιπτικού.
Εκατοντάδες άνθρωποι που είδαν το βίντεο και έγραψαν μηνύματα κάτω από την ανάρτησή της, βεβαιώνουν όσα λέει η ποιήτρια.
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανακοίνωσε ότι πάνω από 300 εκατομμύρια άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με την κατάθλιψη, η οποία είναι από τις μεγαλύτερες ασθένεια παγκοσμίως.
Σύμφωνα με τους ειδικούς 1 στις 8 γυναίκες, έχει περάσει κατάθλιψη στη διάρκεια της ζωής της.

Δείτε το βίντεο της Sabrina Benaim που έγινε Viral

Η μετάφραση του βίντεο:
«Εξηγώντας την κατάθλιψή μου στην μητέρα μου»
Συζήτηση.
Μαμά η κατάθλιψη είναι μια μετατόπιση σχήματος.
Μια μέρα μπορεί να είναι τόσο μικρή όπως μια πυγολαμπίδα στην παλάμη μιας αρκούδας , την επομένη μπορεί να είναι η ίδια η αρκούδα.
Εκείνες τις μέρες παριστάνω τη νεκρή, μέχρι η αρκούδα να με αφήσει ήσυχη.
Τις αποκαλώ κακές μέρες, σκοτεινές μέρες.
Η μαμά λέει να ανάψω κεράκια.
Όταν βλέπω ένα κερί, βλέπω τη σάρκα της εκκλησίας, το τρεμούλιασμα της φλόγας, σπίθες από μια ανάμνηση νεότερη από το μεσημέρι.
Στέκομαι δίπλα στο ανοιχτό της φέρετρο .
Είναι η στιγμή που μαθαίνω κάθε άτομο που γνώρισα ποτέ, θα πεθάνει κάποια μέρα.
Επίσης μαμά, δε φοβάμαι το σκοτάδι, αν και είναι μέρος του προβλήματος.
Η μαμά λέει, εγώ νόμιζα πως το πρόβλημα είναι ότι, δεν μπορείς να σηκωθείς από το κρεβάτι.
Δε μπορώ.
Το άγχος με κρατάει αιχμάλωτη μέσα στο σπίτι μου, μέσα στο κεφάλι μου.
Η μαμά λέει, από που έρχεται το άγχος?
Το άγχος είναι ένας ξάδερφος εκτός πόλεως που με επισκέπτεται, η κατάθλιψη νιώθει υποχρεωμένη να τον φέρει στο πάρτυ.
Μαμά εγώ είμαι το πάρτυ.
Μόνο που είμαι ένα πάρτυ που δε θέλω να είμαι σε αυτό.
Η μαμά λέει, γιατί δεν δοκιμάζεις να πας σε πραγματικά πάρτυ?
Να δεις τους φίλους σου?
Σίγουρα, κάνω σχέδια.
Κάνω σχέδια αλλά δε θέλω να πάω.
Κάνω σχέδια γιατί ξέρω πως πρέπει να θέλω να πάω.
Ξέρω ότι μερικές φορές έχω θελήσει να πάω.
Δεν είναι τόσο διασκεδαστικό να διασκεδάζεις, όταν δε θες να διασκεδάσεις μαμά.
Βλέπεις μαμά, κάθε νύχτα η αϋπνία με σκουπίζει από τα μπράτσα της και με βουτά στην κουζίνα, στο μικρό φως της σόμπας.
Η αϋπνία έχει αυτό τον ρομαντικό τρόπο, να κάνει το φεγγάρι να μοιάζει τέλεια συντροφιά.
Η μαμά λέει, δοκίμασε να μετρήσεις προβατάκια.
Αλλά το μυαλό μου, μπορεί να μετρήσει μόνο λόγους για να μείνω ξύπνια.
Οπότε πηγαίνω βόλτες.
Όμως τα τραυματισμένα γόνατά μου χτυπούν σαν ασημένια κουτάλια, που κρατιούνται από δυνατά μπράτσα με χαλαρούς καρπούς.
Χτυπούν στα αυτιά μου σαν αδέξιες καμπάνες εκκλησίας, θυμίζοντάς μου πως υπνοβατώ σε έναν ωκεανό ευτυχίας, στον οποίο δεν μπορώ να βουτήξω τον εαυτό μου.
Η μαμά λέει, η χαρά είναι μια απόφαση.
Αλλά η δική μου χαρά είναι τόσο κοίλη, όσο ένα αυγό τρυπημένο με καρφίτσα.
Η δική μου η χαρά, είναι ένας υψηλός πυρετός που λυγίζει.
Η μαμά λέει, ότι θα είμαι τόσο καλά κάνοντας κάτι πέρα από το τίποτα και μετά με όλη της τη δύναμη με ρωτά αν φοβάμαι ότι θα πεθάνω.
Όχι! Φοβάμαι να ζω.
Μαμά νιώθω μόνη.
Νομίζω έμαθα όταν έφυγε ο μπαμπάς, πως να μετατρέπω τον θυμό σε μοναξιά, τη μοναξιά σε απασχόληση.
Οπότε όταν σου έλεγα πρόσφατα ότι, ήμουν πολύ απασχολημένη, εννοούσα πως θα κοιμηθώ βλέποντας SportsCenter, στον καναπέ, για να αποφύγω να αντιμετωπίσω την άδεια πλευρά του κρεβατιού μου.
Αλλά η κατάθλιψή μου πάντα με οδηγεί πίσω στο κρεβάτι.
Μέχρι τα κόκαλά μου να γίνουν ξεχασμένα απολιθώματα στην πόλη των βυθισμένων σκελετών, το στόμα μου μια κοκάλινη αυλή από δόντια, σπασμένα πέφτοντας κάτω μόνα τους, το κοίλο αμφιθέατρο του στήθους μου λιποθυμίες και αντίλαλοι από ένα χτυποκάρδι.
Αλλά εγώ είμαι ένας ξέγνοιαστος τουρίστας εδώ.
Ποτέ δε θα γνωρίζω αληθινά που είμαι.
Η μαμά εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει.
Μαμά δε μπορείς να δεις, ότι δεν βλέπω ούτε εγώ;»

Πηγή: womenshealtmag

Διαβάστε επίσης: «Βούρτσισα τα μαλλιά μου σήμερα. Ήταν μπερδεμένα και κολλημένα μαζί». Η συγκινητική ανάρτηση κοπέλας που πάσχει από βαριά κατάθλιψη