Ο Joker υπάρχει. Γνωρίστε τον Αμερικανό που δεν μπορεί να ελέγξει το γέλιο του. Φαίνεται ότι πάσχει από το «σύνδρομο Tζόκερ» (Bίντεο)

Η ταινία Τζόκερ έφερε στο προσκήνιο την άγνωστη παθολογική διαταραχή γέλιου από την οποία σύμφωνα με το σενάριο πάσχει ο πρωταγωνιστής.

Για τον 47χρονο Scott Lotan αυτή η ταινία ήταν κάτι παραπάνω. Ήταν σαν να κοιτάει τον εαυτό του στον καθρέπτη. Ο Αμερικάνος πάσχει από την ίδια παθολογική διαταραχή γέλιου με αποτέλεσμα να γελάει συνεχώς χωρίς να το ελέγχει σε διάφορες στιγμές της καθημερινότητας. Σε συνέντευξη του στο LADbible μίλησε για αυτή τη διαταραχή και εξήγησε τις δυσκολίες που βιώνει στην καθημερινότητα του.

Το ανεξέλεγκτο γέλιο του είναι ένα σύμπτωμα της πολλαπλής σκλήρυνσης με την οποία έχει διαγνωστεί. Στη συνέντευξη του  εξομολογήθηκε ότι ένα τέτοιο επεισόδιο παθολογικού γέλιου μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 10 λεπτά.
Σε μία από αυτές τις στιγμές βρισκόταν σε ένα εστιατόριο, στο οποίο του ζητήθηκε να φύγει επειδή με το γέλιο του οι σερβιτόροι δεν ένιωθαν άνετα.

“Μου έχει συμβεί να μην με εξυπηρετούν σε εστιατόρια. Πολλές φορές, αν είμαι έξω για ένα ποτό με φίλους, υπάρχει πάντα κάποιος που νομίζει ότι με το γέλιο μου τον κοροϊδεύω και προσπαθεί να ξεκινήσει καυγά μαζί μου”.

Ακόμη πιο άβολα ένιωσε όταν λόγω αυτής της διαταραχής δεν μπορούσε να ελέγξει το γέλιο του στο αυτοκινητιστικό δυστύχημα που του συνέβη μετά το πάρτι του αρραβώνα του.

“Φύγαμε από το πάρτι με το αυτοκίνητο και μας χτύπησε ένας μεθυσμένος οδηγός. Η αρραβωνιαστικιά μου σκοτώθηκε επιτόπου και η μητέρα μου τρεις μέρες αργότερα. Θυμάμαι να είμαι στην σκηνή του δυστυχήματος και να γελάω ανεξέλεγκτα καθώς με ανέκριναν οι αστυνομικοί. Στην κηδεία για την μητέρα μου και την αρραβωνιαστικιά μου, αναγκάστηκα να απομακρυνθώ από τους υπόλοιπους, καθώς δεν μπορούσα να συγκρατήσω το γέλιο μου. Προσπαθώ να θυμάμαι ότι δεν φταίω και ότι δεν μπορώ να το ελέγξω, αλλά ξέρω ότι οι άλλοι φρικάρουν γύρω μου και το να τους εξηγώ κάθε φορά ότι δεν είμαι ψυχοπαθής, είναι δύσκολο”.

Ο 47χρονος που έχει την ίδια παθολογική διαταραχή γέλιου με τον Τζόκερ σχολίασε πόσο καλή δουλειά έκανε ο Χόακιν Φοίνιξ στο ρόλο του, στον οποίο προσπάθησε πραγματικά, όπως είπε, να καταλάβει την αδυναμία του του να σταματήσεις να γελάς, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις.

Η σκηνή με την οποία ένιωσε κοντά με τον πρωταγωνιστή ήταν αυτή στο λεωφορείο.

«Θυμήθηκα το πώς αισθάνθηκα κατά τις ημέρες του ατυχήματος, με τους ανθρώπους γύρω μου να με κοιτούν περίεργα κι εγώ να προσπαθώ να τους εξηγήσω. Δυστυχώς οι προκαταλήψεις ότι είσαι εξαρτημένος από τα ναρκωτικά, ή απλώς ένας εξευτελισμένος τρελός, σε γεμίζουν με ένα αίσθημα απομόνωσης και απογοήτευσης. Αυτή η έλλειψη κατανόησης από τους άλλους, κάποιες φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας με έκανε να νιώθω σαν να βλέπω την αντανάκλαση του εαυτού μου στον καθρέφτη”.